Misschien herkent u het wel, zo’n moment van “thuiskomen”, iets is in één klap zo herkenbaar en toch zie je het voor het eerst.

Ik maak het iets duidelijker, u heeft jaren geleden al besloten, dat u geen broekenfiguur heeft, u heeft zich nog nooit fijn gevoeld in een lange broek, omdat het knelt en uw figuur er niet mooi in uitkomt.

Nu dringt de verkoopster in de winkel er op aan, omdat ze er van overtuigd is, dat deze broek anders is en hij zit u inderdaad als gegoten! Het is de broek der broeken, eindelijk hebben broek en drager elkaar gevonden, feitelijk stond uw naam op het label.

Dat heet “thuiskomen” en mijn advies is, om nooit meer kleding te kopen, waarbij u deze herkenning niet heeft!

Mijzelf overkwam een nog extremer voorbeeld. Mijn leven lang al zijn hoge hakken mijn liefste schoeisel, sportschoenen of flatjes zijn niet mijn ding. Als klein kind al deed ik mijn met bont gevoerde pantoffeljes in mijn moeders mooiste pumps met spijkerhakjes ( klik klak, klik klak). In mijn loopbaan als stewardess liep ik op hoge hakken van continent naar continent.

Afgelopen maand zat ik in een wachtkamer te bladeren in een tijdschrift over kunst. Ik sloeg een pagina om en daar gebeurde het, een extreem gevoel van herkenning maakte zich van mij meester, ik zag wat ik nog nooit gezien had, maar wat zozeer van mij was, dat mijn hart er een sprongetje van maakte. Ik zag twee onderbenen met blote voeten, maar onder de hiel van deze voeten prijkte een mooi aangeboren hakje. Dat beeld voelde voor zo mij intens als “thuiskomen”, dat had er bij mij van nature gewoon aan moeten zitten. Ik heb de foto stiekem uitgescheurd en meegenomen.

Zo zou het ook met uw kledingkeuze moeten gaan, niet zomaar impulsief kopen: ach, ’t was een uitverkoopje; het stond haar ook zo leuk; je ziet het tegenwoordig overal!

Mijn advies is kleding pas te kopen, als je naam er in de winkel al op staat. Als je het aan hebt en je kijkt in de spiegel je het gevoel krijgt van “thuiskomen”, als het voelt “als een stukje van jezelf”.